Günümüz çocukları daha mı değerli? Bizler ya da önceki nesil çocukları daha mı değersizdik?
Tabi ki değildi. Peki o zaman günümüzdeki çocukların üstüne neden bu kadar düşülüyor? Anne babalar neden bu kadar telaşlı?
Çok değil, bundan sadece on sene önce çocukların birçok konuda fikirleri bile sorulmazdı. Ama şimdi bebeklere bile fikir sorar olduk. 2 yaşında çocuğumuza ne yemek istediğini, 3 yaşında ki çocuğumuza ne giymek istediğini sorar olduk.
Evet birçok uzman çocuklarımıza birer birey olduğunu hissettirmemizi, onlara da birey gibi davranmamızı öneriyor. Ama bence bu öneri anne ve babalar tarafından çok yanlış anlaşılıyor.
Çocuklarda ben duygusu, benlik bilinci çok önemlidir. Ama çocuklarımızın üzerine bu kadar düşerek onların sağlıklı bir kişilik geliştirmesine değil aksine, bencil ve hayatta her istediğini yapabilme bilincini aşılıyoruz.
Çocuklarımızla konuşurken kelimelerimize dikkat etmeliyiz. Evet yanlış şeyler söylediğimizde, kötü davrandığımızda psikolojileri bozulabilir. Bazı travmalar yaratabiliriz.
Ama merak etmeyin çocuklar her durumda travmatize olmazlar. Sadece biraz özen göstermek yeterli olacaktır.
Onların duygularını önemsemeliyiz ama her duygularını da dile getirmelerini istemek doğru olmaz. Çevremde çok görüyorum üzücü bir durum olduğunda “Bu seni üzdü mü? Çok mu üzüldün?” ya da “Korktun mu?” gibi sorularla çocukların hislerini anlamaya çalışan aileler var. Aslında böyle yaparak çocuklarınızın hislerini söylemesine yardımcı olmuyorsunuz. Onların duygularını yönlendiriyorsunuz. Belki çocuk üzülmedi ya da korkmadı ama bunu dile getirerek onun beyninde korku duygusunu alarma geçiriyorsunuz. Onun korkması gerektiği hissine kapılmasına neden oluyorsunuz.
Bu nedenle çocuklarınızı biraz rahat bırakın. Çünkü hayat boyu onların yanında olmazsınız. Zamanı geldiğinde onlar da üzülecek, onlar da travma yaşayacak, bunlarla başa çıkmayı öğrenecek. Her şeyi onların adına siz yaparsanız, hayatları boyu kendilerini güçsüz hissedebilirler…
